~ ಯಾದಿರಾ
ವಾ-ಐನ್-ಸಾಇಲ್ ಕೆಲ ಕಾಲ ರಾ-ಉಮ್ ಆಶ್ರಮದಿಂದ ದೂರವಾಗಿದ್ದ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಶಿಷ್ಯರೆಲ್ಲರೂ ಕಡ್ಡಾಯವಾಗಿ ಪಾಲಿಸಬೇಕಿದ್ದ ಪರಿವ್ರಾಜಕತ್ವ.
ತಿರುಗಾಟದಲ್ಲಿದ್ದ ವಾ-ಐನ್ ಒಂದು ದಿನ ಹಲವು ಗರಡಿಯಾಳುಗಳು ಸಾಮು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಸ್ಥಳವೊಂದಕ್ಕೆ ಬಂದ. ಎಲ್ಲರೂ ವ್ಯಾಯಾಮದಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿದ್ದರು.
ವಾ-ಐನ್‌ನ ಉಡುಪು ಮತ್ತು ಗಡ್ಡವನ್ನು ಕಂಡು ಕಂಡ ಒಬ್ಬ ಗರಡಿಯಾಳಿಗೆ ಈತ ಯಾರೋ ದೊಡ್ಡ ಅನುಭಾವಿಯೇ ಇರಬೇಕು ಅನ್ನಿಸಿತು.
ಅವನು ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದ, ‘ಗುರುಗಳೇ ನಾನು ಹಲವು ದಿನಗಳಿಂದ ಜಿಗಿಯುವ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಹೀಗೇ ಅಭ್ಯಾಸ ಮುಂದುವರಿಸಿದರೆ ಓ ಅಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ದೀಪದ ಕಂಬದೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಹಾರಬಹುದೇ?’
ವಾ-ಐನ್ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಆಲೋಚಿಸದೆ, ‘ಹೌದು. ಅದೊಂದು ಸಾಧ್ಯತೆ ಮಾತ್ರ ಇರುವುದು. ನೀನು ದೀಪದ ಕಂಬದ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಜಿಗಿಯಬಹುದು’ ಎಂದ.
ಆ ಗರಡಿಯಾಳು ಸಂತೋಷದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಅಭ್ಯಾಸ ಮುಂದುವರಿಸಿದ.
ಈ ಮಾತುಕತೆಯನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಗರಡಿಯಾಳು ಬಂದು ಕೇಳಿದ, ‘ಅದು ಹೇಗೆ ಅಷ್ಟು ಖಡಾಖಂಡಿತವಾಗಿ ಅದೊಂದೇ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇರುವುದು ಎಂದು ಹೇಳಿದಿರಿ?’
ವಾ-ಐನ್ ಹೇಳಿದ, ‘ಹೌದು ದೀಪದ ಕಂಬದ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಅವನಷ್ಟೇ ಜಿಗಿಯಬಹುದು. ಆ ಕಂಬವಂತೂ ಜಿಗಿಯುವುದಿಲ್ಲ!’
